مقدّمه چینی اساس وبلاگ نویسی یا همان "ببینم چی داری میگی"

سلام
یا درود [نمی دونم هر کدوم که صلاح می دونید :) ]
برعکس دیگران نمی خوام زیاد مقدّمه رو کشش بدم [یا به قول دوستان ادبیاتی، اطناب کلام نمایم!] فعلاً هم نمی خوام لفظ قلم صحبت کنم، گرچه بعداً شاید ازش برای تفت دادن ذرّه احساساتی که غلیان کرده و کلمات یاریم نکرد، استفاده کنم...!
من، اگر می پسندید، احسان غلامی ام؛ یه دانشجویی که بعد هزاران فراز و نشیب شده دانشجو از نوع دانشجومعلّم...
[ باشد که آموزگاری خوبی شوم و خداوندگار مرا یاری دهد!🤞]
-هدفم از وبلاگ نویسی چی بوده؟؟
نمی دونم، شاید فک کردم بتونم بعد چند سالی که می نوشتم و شاید هم از ذوق بوده یا ذوق مرگی، بیایم یه مشت حرف و اراجیفی که به خیال خودم "هنر ادیبانه سخن پراکنی" است برایتان بنویسم...شاید هم مفید باشه، شاید هم نه
البته فعلاً که چیزی این بالا Load [ بسیار پوزش می خواهم از پارسی بانان گرانمایه جان;) ] نمیشه، زور زدن هم فایده ای نداره؛ به احساسات باید فرصت جان گرفتن داد، اون وقتی که پر و بال گرفتند و روح و جان آدمی رو رنگی کردند، می‌شه همون موقع اونا رو اسیر کلمات کرد تا با بال بال زدن در قامت قفس کلام برای دیگران نشاط مصنوعی فراهم کند، همانند آن قناری فسرده جانی که گهگداری برای صاحبش یا آدمیانی که بر فرض مثال مهمان صاحب خانه شدند، می خواند... .
ولی حالا که چی؟ تمام زورم همین بود؟؟ شاید... گرچه این ویدیویی که ضمیمه این متن کردم بتونه تقلید خوبی باشه برا یه شروع خوب [اگه سلیقه تون گرفت، ببینید :)) ]https://youtu.be/BBEjLKG1tt4
.
.
.
فک کنم زمان دیگه ای بشه یه متن قوی ای تری بنویسم، ولی خب who knows ...!